Reiservaring Iran: een warm welkom

Yes! Het gaat eindelijk gebeuren! Na een zware nacht vlieg ik vandaag eindelijk naar Iran. Niet mijn alarmklok, maar een vriendelijke luchthaven medewerker maakt me wakker en vraagt om m’n ticket. ‘De vlucht naar Teheran vertrekt vanuit gate 1’ zegt hij met een vriendelijke lach. ‘Hartelijk dank!’ Het is nog vroeg in de ochtend, waardoor ik veel tijd heb voor de vlucht vertrekt. Alhoewel slapen aantrekkelijk klonk, leek het me toch niet zo’n prettig idee om me opnieuw met de honderden mensen in deze hal op de grond te mengen. Nooit eerder sliep ik met zoveel mensen in één ruimte. In plaats daarvan stuur ik wat berichtjes naar familie zolang de internetverbinding werkt.

Dan is het tijd om me wat op te frissen in het toilet en om richting de gate te gaan. Komend uit India zie ik direct een verschil; gesluierde vrouwen dragen lange jurken en ook sommige mannen zijn gekleed in een lang gewaad. Ook het schrift en de taal zijn anders. Onbekend met de taal blijf ik iedereen per ongeluk met ‘Namaste’ begroeten. Een overduidelijk teken dat ik lang in India en Nepal ben geweest. Eenmaal bij de gate aangekomen herinner ik me dat ik enkele woorden basis Farsi op m’n telefoon heb staan. Nieuw land, nieuwe taal! En dus begin ik met oefenen tijdens het wachten.

Een korte bijles Farsi

‘Salaam’ (begroeting), Bradar (broer) en Panj (vijf) zijn in ieder geval drie woorden die me bekend voorkomen. Misschien is het Farsi wel helemaal niet zo lastig als ik dacht. Terwijl ik verder lees en zachtjes wat woorden probeer uit te spreken komt Nasrin naar me toe lopen; een prachtige, intelligente Iraanse dame. ‘Ben je Farsi aan het oefenen?’ Vraagt ze vertederd. Lachend zeg ik van wel. Het klinkt natuurlijk voor geen meter, maar daar helpt Nasrin me graag bij. Geduldig legt ze me enkele klanken uit en oefent ze de cijfers met me. ‘Vooral de cijfers zijn erg belangrijk om te weten’ geeft ze aan.

slapen op het vliegveld met honderden mensen — Slapen op het vliegveld met honderden mensen.

Bijzondere verassing

Als het tijd is om te boarden blijkt dat we slechts één stoel van elkaar verwijderd zijn. Dat is toevallig! Vrijwel direct nodigt ze me uit on naast haar en haar zoontje zitten. Een uitnodiging die ik graag accepteer. De gehele vlucht leren we elkaar beter kennen en praten we over Iran en Nederland. ‘Ik heb een PhD in psychologie en werk als psychologe en onderwijzeres op de universiteit van Teheran’ zegt Nasrin. Ook geeft ze les in psychologie op de school van haar jongste zoon. Indrukwekkend!

Nasrin heeft een fantastische energie die aanstekelijk werkt. Ook is ze ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd in andere culturen. Terwijl we mijn plannen voor Iran bespreken gebeurd er iets bijzonders; ‘Heb je je hotel al gereserveerd’ vraagt Nasrin. ‘Ja, ik slaap in een hostel vanavond’ antwoord ik met een glimlach. Nasrin kijkt bedenkelijk en zegt dan ineens ‘Kun je die niet annuleren? Ik wil je graag bij mij thuis uitnodigen vanavond.’ Wauw! Hoor ik dat goed?! Eerder had ik al gelezen over de eindeloze gastvrijheid in Iran, maar om dit tijdens de vlucht al te ervaren had ik niet eens kunnen dromen. ‘Maar zou het hostel dat niet erg vinden dan, zo’n late annulering?’ ‘Nee joh’ zegt ze lachend. ‘Dat is geen enkel probleem.’ Glimlachend tot over m’n oren accepteer ik haar gastvrije aanbod. Wat een bijzonder warm welkom in Iran!

Wanneer we boven Iran vliegen nodigt Amir Persal, Nasrin’s twaalfjarige zoon, me uit om naar buiten te kijken. Met een mond open van verbazing zie ik hoe een gigantisch woestijnlandschap zich voor m’n ogen ontvouwd. Er zijn eindeloze bergen te zien. En zandduinen, zoutmeren en diverse grote en kleine steden. Nog nooit eerder zag ik zoveel woestijn. Mijn opwinding groeit dan ook met de minuut. Zo nieuwsgierig ben ik naar dit bijna ‘verboden land’.

Prachtige uitzichten tijdens het vliegen.

Immigratie problemen?!

De vlucht duurt slechts anderhalf uur, maar voelt als een eeuwigheid. Wanneer we eindelijk landen herinnert Nasrin mij er vriendelijk aan om mijn haar te bedekken. Een wat onwennig gevoel wel. Na wisselende verhalen te hebben gelezen op het internet ben ik wat gespannen voor de immigratie. ‘Maak je geen zorgen!’ roept Nasrin. ‘Ik help je wel.’ Met z’n drieën lopen we richting de immigratie, waar Nasrin wat woorden wisselt met de officier. Behalve m’n paspoort, verzekeringsbewijs en E-visa bevestiging blijkt er niets nodig. Sterker nog, de officier stelde me geen enkele vraag en stempelde mijn paspoort zelfs zonder mijn gezicht gezien te hebben! Ook de controleurs vroegen niets. In plaats daarvan riepen ze veelvoudig ‘Welkom in Iran’ en ‘We wensen je een goede tijd.’

Amper vijftien minuten na het landen sta ik al buiten. Compleet met backpack, fantastisch gezelschap en een flinke portie goede wensen. Een warmer welkom kan ik me niet voorstellen!

Salaaaaam Teheran

Met de Snapp taxi rijden we in een uur naar Nasrin’s huis. De infrastructuur is goed en zowel oude als nieuwe auto’s delen de weg met ons. Het landschap is droog en vlak en de bomen hebben hun kleur al verloren. Alsof ze klaar zijn voor de winter. In stilte kijk in m’n ogen uit. ‘Ik ben gewoon in Iran!’ gaat er door me heen. En wat een heerlijke start. Terwijl we rijden voel ik me ontspannen, vermoeid en opgewonden tegelijkertijd. Maar als dan eindelijk Teheran in zicht komt nemen verbazing en extase het over; wat een grote stad! Met crèmekleurige hoogbouw zover het oog kan zien en Iraanse vlaggen die langs bruggen in de wind wapperen. Ineens ben ik in een enorme metropool, gelegen aan de voet van hoge, bruinkleurige bergen.

Dan bereiken we Nasrin’s appartement; een prachtig warm huis om stil van te worden. Nooit eerder zag ik een Iraans huis, laat staan Perzisch interieur. Twee werkelijk prachtig gedetailleerde tapijten bedekken de vloer en verschillende stukken ‘tapijtkunst’ hangen aan de muren. Omlijst in prachtige, robuuste lijsten. Er zijn decoratieve, klassiek uitziende meubels aan beide kanten van de kamer. En aan het plafond hangen twee fantastisch extravagante kroonluchters. Wat een weelde! De open keuken verbind de woonkamer met de keuken en geeft het appartement een ruim gevoel. Welkom geheten door deze familie, in deze woning, voel ik me een ontzettende bofkont.

Thee op z’n Iraans

‘Hier ben je thuis’ zegt Nasrin met een super uitnodigende lach. Ze wijst me een kamer en de weg naar de douche. Ondertussen bestelt ze pizza en sandwich. De heerlijke geur komt me al tegemoet als ik fris en schoon aan tafel kom. ‘We eten meestal rijstgerechten’ zegt ze verontschuldigend. ‘Morgen zal ik voor je koken’, benieuwd naar de Perzische keuken, klinkt dit als muziek in m’n oren. Wat heerlijk! ‘Wat eten jullie meestal in Nederland?’ gaat het gesprek verder. ‘Haha, aardappelen, vlees en groenten. En veel boterhammen met kaas.’

Na een goede lunch is het tijd voor thee en conversaties. Vanuit de keuken komt Nasrin met een prachtig dienblad vol thee, fruit, dadels en suiker. ‘De thee wordt zoet gedronken hier, maar niet door de suiker in je thee te stoppen’ in plaats daarvan stopt Nasrin een suikerklontje direct in haar mond. ‘Zie je?!’ vraagt ze terwijl ze van de thee nipt. Haar voorbeeld volgend neem ik de suiker in mijn mond en voel hoe de zoete substantie langzaam oplost als de thee erlangs glijdt. Een super interessante manier van thee drinken. Erg lekker en zoet. ‘In plaats van suiker kun je ook dadels gebruiken als zoetje!’

Tijdens het drinken bespreken we vele onderwerpen. Al snel wordt duidelijk dat het westerse beeld over Iran helemaal niet strookt met de werkelijkheid. In plaats van gevaarlijk en gesloten zijn Iraniërs juist heel vriendelijk en toegankelijk. ‘Het is pijnlijk dat er in de wereld zo’n negatieve beeldvorming is over Iran’ zegt Nasrin met een zucht. Ook is het pijnlijk dat Iraniërs moeilijk naar het buitenland kunnen reizen als gevolg van de slechte internationale relaties. ‘Ze kunnen zo moeilijk hun wereldkennis vergoten.’ Juist daardoor is het zo belangrijk dat er internationale toeristen naar Iran komen. Door hun ervaringen in dit prachtige land te delen kunnen ze helpen om de wereld voor Iran te openen.

Torenhoog bezoek

Als de avond valt nodigen Nasrin en haar zoon Parsa me uit voor een trip naar de Milad toren; Teheran’s hoogste telecommunicatie toren. Alsook de zes-na hoogste ter wereld. Het is een lange rit en zelfs op dit tijdstip is het nog druk op de weg. Ondertussen is het ook koud geworden buiten. Snel lopen we het warme gebouw in, waar we net op tijd zijn voor de introductie. Daarop volgend nemen we een super snelle lift naar het observatie dek. Ik voel de druk in mijn oren terwijl we omhoog zoeven. Het uitzicht is spectaculair; miljoenen lichtjes markeren het oppervlakte van de levendige stad. Een werkelijk fantastisch uitzicht! Ook wordt ik in de toren begroet door super vriendelijke mensen die me allemaal welkom heten in hun land.

Voldaan eindigen we de avond met een exhibitie over Perzische meesters en dichters. En met een overheerlijke Nutella Shake. Nog één keer trotseren we het ijzige weer en gaan dan op weg naar huis. Aan het eind van de dag ben ik moe, maar wat was het een spontane, prachtige dag. Wat een gebof dat ik deze lieve, vrijgevige personen ontmoet heb. En wat een gigantisch gave start van mijn avonturen in Iran.

Deze reiservaring in Iran is geschreven door Priscilla Versteeg, waarvoor heel veel dank. Priscilla heeft ook haar eigen website, Discover World Places, waar ze haar avonturen beschrijft.